Najmniej wyeksplorowany ląd ziemski.
1. Południowy biegun geograficzny
2. Południowy biegun magnetyczny (2007)
3. Południowy biegun geomagnetyczny
4. Południowy biegun niedostępności
Geograficzny biegunik
Od 23.06.1961r. obowiązuje TRAKTAT ANTARKTYCZNY, który zawiera takie treści:
- Art. 1: użycie terytorium Antarktyki w celach pokojowych, zakaz
działań zbrojnych, tworzenia baz wojskowych i doświadczeń ze wszelkimi
rodzajami broni (wojskowy personel i sprzęt mogą być użyte tylko w
celach pokojowych);
- Art. 2: wolność badań naukowych;
- Art. 3: swobodna wymiana wiadomości i pracowników, współpraca z ONZ itp.;
- Art. 4: niewysuwanie nowych roszczeń terytorialnych (roszczenia wysunięte przed wejściem w życie traktatu nie są negowane);
- Art. 5: zakaz prób broni jądrowej oraz składowania w tym rejonie odpadów promieniotwórczych;
- Art. 6: traktat obejmuje lądolód na południe od 60. równoleżnika;
- Art. 7: swobodny dostęp do baz, instalacji itp. dla kontrolerów traktatu, informowanie o zamiarze użycia wojska;
- Art. 8: jurysdykcja nad naukowcami i obserwatorami przez ich własne kraje;
- Art. 9: regularne spotkania członków traktatu;
- Art. 10: zobowiązanie Stron do zapobieżenia łamaniu postanowień traktatu przez jakiekolwiek państwo na świecie;
- Art. 11: wynikłe spory rozwiązywać należy pokojowo między członkami traktatu bądź z udziałem Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości;
- Art. 12: zmiany w traktacie za zgodą wszystkich stron; możliwość rewizji po 30 latach obowiązywania przez większość
- Art. 13: depozytariuszem
jest rząd USA; przyjmowanie nowych członków - otwarty do przystąpienia
dla każdego członka ONZ a dla innych państw za zgodą wszystkich stron
- Art. 14: teksty autentyczne - angielski, francuski, rosyjski i hiszpański.
Księga Henocha 18: 10 Ujrzałem miejsce poza wielką ziemią, tam gdzie wody łączą się ze sobą razem.
11 Ujrzałem głęboką rozpadlinę ziemi z kolumnami niebiańskiego ognia i ujrzałem wśród nich ogniste kolumny nieba,
które zstępowały [na dół] i których wysokości i głębokości nie można było zmierzyć.
12 Poza tą rozpadliną ujrzałem miejsce, które nie miało nad sobą ani firmamentu nieba, ani pod sobą fundamentu ziemi.
Nie było tam ani wody, ani ptaków. Była to pustynia.
Założenia nauki pt. matematyka, również odnoszą się do Biblii.
Spójrzcie chociażby na wartości kątów: okrąg ma 360 stopni.
Biblijny rok ma równo 360 dni, a rok to pełne okrążenie słońca wraz z porami roku nad ziemią.
Henocha 72
32 W tym czasie noc staje się krótsza i osiąga dziewięć części. Dzień [ również] osiąga dziewięć części, [ tak że] noc staje się równa dniowi. Rok liczy dokładnie trzysta sześćdziesiąt dni.
33 Długość dnia i nocy oraz krótkość dnia i nocy różne są w zależności od biegu słońca.
34 Dlatego jego wędrówka w dzień staje się dłuższa, a w nocy krótsza.
35 To jest prawo i bieg słońca oraz jego powrót, ilekroć powraca. Sześćdziesiąt razy powraca i pozostaje. Jest to wielkie wieczne światło, które na wieki wieków nazwane jest słońcem.
36 To, które powstaje, jest wielkim światłem, a nazwane tak jest z nakazu Pana ze względu na swój wygląd.
37 Powstaje ono i zachodzi. Nie zmniejsza się ani nie odpoczywa. Dzień i noc wędruje tak na swym wozie. Jego światło siedmiokroć jest jaśniejsze od światła księżyca, ale w rozmiarach oba są równe.
Na świecie mamy wiele typów kalendarzy i wiele osób namieszało, abyśmy dzisiaj nie wiedzieli który mamy dokładnie rok od stworzenia świata.
Był kalendarz gregoriańki, juliański, bizantyjski itd.
Rok solarny liczy 365,2422 dnia według Wikipedii, natomiast rok księżycowy ma 354,367 nocy.
Suma daje nam [365.242 (solar) + 354.367 (lunar)] = 719.61 ÷ 2 = 359,8 doby
Księga astronomiczna u Henocha dokładnie wyjaśnia jak należy liczyć rok, żeby zrównać oba światła.
Liczy się cykle miesięczne po fazach księżyca.
Henocha 74:10 I gdy zliczy się razem pięć lat, wówczas słońce ma nadmiar trzydziestu dni. Jednakże wszystkie dni, które dochodziły do niego na jeden rok tych pięciu lat, kiedy one zostały ukończone, wzrosły do trzystu sześćdziecięciu czterech dni. 11 Różnica [czasu] słońca i gwiazd dochodzi do sześciu dni. W ciągu pięciu lat - sześć [dni] każdego [roku], różnica
wynosi trzydzieści dni i księżyc zachodzi w stosunku do słońca i do gwiazd przez trzydzieści dni.
12 Księżyc prowadzi dokładnie wszystkie lata zgodnie z ich odwiecznymi pozycjami. Nie wyprzedzają ani nie spóźniają się nawet o jeden dzień, lecz zmieniają rok dokładnie po trzystu sześćdziesięciu dniach. 13 W trzech latach jest tysiąc dziewięćdziesiąt dwa dni, a w pięciu latach tysiąc dwadzieścia dni, tak że w ośmiu latach jest dwa tysiące dziewięćset dwanaście dni.
14 W stosunku do samego księżyca [liczba] dni w ciągu trzech lat dochodzi do tysiąca sześćdziesięciu dwóch, a w [ciągu] pięciu lat pomniejsza się o pięćdziesiąt dni(...)
15 W pięciu latach mieści się tysiąc siedemset sześćdziesiąt dni, tak że dla księżyca osiem lat zawiera dwa tysiące osiemset trzydzieści dwa dni.
16 Ponieważ dla ośmiu lat różnica wynosi osiemdziesiąt dni to wszystkich dni, które należy odjąć od ośmiu lat jest osiemdziesiąt.
17 Rok kończy się dokładnie zgodnie z pozycją słońca i pozycją tych, którzy wschodzą z bram, przez które przez trzydzieści dni wstaje i zachodzi [słońce] .
Temat na osobnego posta.
2. ZEGAR SŁONECZNY
Czy miałby prawo funkcjonować przy ziemi kuli?
Dlaczego na świecie jest tyle zegarów słonecznych , które funkcjonują poprawnie ?
Dlaczego są miejsca na świecie, w których zegar nie wskazuje pełnych 12 godzin ?
Zobacz skąd nauka czerpie wszelkie dane i obliczenia. Sam sprawdź czy to prawda !
OFICJALNA NAUKA TO NAUKA sZATANA !!!
Ale noszą je tylko wtajemniczeni.
Ziemia to też wielki zegar.
A co powiecie na takie zdjęcia ,,planety Małego Księcia'' ?
Uwaga !
Podobno pierwszy amerykański spacer w kosmosie odbył Edward Higgins White dnia 3.06.1965r.
Natomiast jeszcze w 1966r. NASA nie miała gotowego, sprawnego i przetestowanego skafandra w warunkach próżniowych :)
Nie mamy informacji i dowodów, czy człowiek w ogóle przeszedł taki test w komorze próżniowej.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Poniżej DZIENNIK ADMIRAŁA BYRDA
(luty-marzec 1947 r.)
Przelot badawczy nad Biegunem Północnym (Wewnętrzna Ziemia – mój
tajemny dziennik)
Dziennik ten pisać muszę w tajemnicy i skrytości. Dotyczy on mego
przelotu nad Arktyką w dniu dziewiętnastego lutego tysiąc dziewięćset
czterdziestego siódmego roku.
Przychodzi taki czas, gdy człowieczy racjonalizm przestaje cokolwiek
znaczyć i kiedy zaakceptować trzeba nieuniknioną Prawdę! Gdy piszę te
słowa, nie wolno mi ujawniać nikomu poniższej dokumentacji… być może nie
ujrzy ona nigdy światła dnia i nie pozna go opinia publiczna, muszę
jednak spełnić swój obowiązek i wszystko zanotować, aby wszyscy mogli to
pewnego dnia przeczytać. W świecie pełnym zachłanności i wyzysku przez
niektórych ludzi nie można powstrzymywać tego, co stanowi prawdę.
DZIENNIK POKŁADOWY: LOT Z BAZY NAD ARKTYKĘ, 19/02/1947 R.
Godzina 0600 – Zakończono wszystkie przygotowania do naszego lotu na północ i startujemy z pełnymi zbiornikami paliwa o 0610.
Godzina 0620 – Mieszanka paliwa w prawym silniku zdaje się zbyt bogata, dokonano poprawek i oba silniki Pratt & Whittney pracują równo.
Godzina 0730 – Kontakt radiowy z bazą. Wszystko w porządku, odbiór normalny.
Godzina 0740 – Zauważono niewielki wyciek oleju w prawym silniku, jednakże wskaźnik ciśnienia oleju zdaje się pracować normalnie.
Godzina 0800 – Niewielka turbulencja z kierunku wschodniego na
wysokości 2321 stóp [ok. 705 metrów – przyp. tłumacza], skorygowałem do
1700 stóp [ok. 515 metrów – przyp. tłumacza], turbulencji nie stwierdza
się, lecz wzmaga się tylny wiatr, dokonałem więc niewielkich poprawek w
ustawieniu dławika i samolot sprawuje się świetnie.
Godzina 0815 – Kontakt radiowy z bazą, sytuacja w normie.
Godzina 0830 – Ponownie pojawiły się turbulencje, zwiększam
wysokość do 2900 stóp [ok. 885 metrów – przyp. tłumacza] i znów
doskonałe warunki lotu.
Godzina 0910 – Pod nami wielkie połacie lodu i śniegu, zauważam
plamy o żółtawym zabarwieniu, które rozciągają się liniowo. Zmieniam
kierunek lotu w celu dokładniejszego przyjrzenia się tym kolorowym
wzorom, zauważam także barwę czerwonawą czy liliową. Robię dwa pełne
okrążenia nad tym rejonem i powracam do kierunku wyznaczonego przez
kompas. Ustalam ponownie położenie z bazą i przekazuję informację o
zabarwieniu lodu i śniegu poniżej.
Godzina 0910 – Zarówno kompas magnetyczny, jak i żyrokompas
zaczynają wirować i drgać, nie jesteśmy w stanie utrzymać kierunku
opierając się na wskazaniach przyrządów. Orientujemy się według kompasu
słonecznego, ale wszystko zdaje się być w porządku. Przyrządy
najwyraźniej reagują powolnie i z opóźnieniem, ale nic nie wskazuje na
oblodzenie!
Godzina 0915 – W pewnej odległości dostrzegam coś, co chyba jest górami.
Godzina 0949 – Upłynęło 29 minut lotu od pierwszej obserwacji gór
i nie jest to złudzenie. Są to góry, składające się z niewielkiego
łańcucha, których nigdy wcześniej nie widziałem!
Godzina 0955 – Zmiana wysokości do 2950 stóp [około 900 metrów – przyp. tłumacza]. Znów doświadczamy silnych turbulencji.
Godzina 1000 – Przecinamy niewielki łańcuch górski i – o ile
jesteśmy w stanie stwierdzić – nadal lecimy na północ. Za górami
znajduje się najwyraźniej dolina z niewielką rzeką czy też strumieniem,
płynącym w jej środkowej części. Pod nami nie powinno być żadnej
zielonej doliny! Coś tu jest z pewnością nie tak i dzieje się tu coś
bardzo dziwnego! Powinniśmy znajdować się nad lodem i śniegiem! Z
lewej burty widać olbrzymie lasy, porastające górskie zbocza. Nasze
instrumenty nawigacyjne wciąż wirują, żyroskop waha się w przód i w tył!
Godzina 1005 – Zmniejszam wysokość do 1400 stóp [około 425 metrów
– przyp. tłumacza] i wykonuję ostry skręt w lewo, aby lepiej przyjrzeć
się dolinie pod nami. Jest zielona i porośnięta mchami lub gęsto zbitą
trawą. Światło wydaje się tu inne. Nie widzę już słońca. Jeszcze raz
skręcamy w lewo i zauważamy pod nami coś, co chyba jest jakimś
zwierzęciem. Zdaje się, że to słoń! NIE!!! Bardziej przypomina mamuta!
To niewiarygodne! A jednak, jest tu! Zmniejszam wysokość do 1000
stóp [około 305 metrów – przyp. tłumacza] i biorę lornetkę, aby lepiej
przyjrzeć się zwierzęciu. Potwierdzam – to zwierzę z pewnością podobne
jest do mamuta! Składam raport do bazy.
Godzina 1030 – Napotykamy coraz więcej wzgórz o zielonych
zboczach. Miernik zewnętrznej temperatury wskazuje 74 stopnie
Fahrenheita [około 23 stopni Celsjusza – przyp. tłumacza]! Lecimy dalej
zgodnie z wyznaczonym kierunkiem. Przyrządy nawigacyjne zdają się
teraz pracować normalnie. Zadziwia mnie ich zachowanie. Próbuję
połączyć się z bazą. Radio nie działa!
Godzina 1130 – Krajobraz pod nami jest bardziej płaski i
zwyczajny (jeśli wolno mi tak powiedzieć). Przed nami dostrzegamy coś,
co wygląda jak miasto!!!! To niemożliwe! Samolot zdaje się lekko
płynąć. Przyrządy przestały działać!! Mój BOŻE!!! Po obu stronach
samolotu widzimy dziwne pojazdy. Gwałtownie się zbliżają! Mają kształt
dysku i błyszczą. Są teraz wystarczająco blisko, by dostrzec
znajdujące się na nich znaki. To rodzaj swastyki!!! To fantastyczne.
Gdzież jesteśmy?! Co się stało? Znów ciągnę za manetki. Nie
reagują!!!! Schwytała nas jakaś niewidzialna siła!
Godzina 1135 – Nasze radio trzeszczy i słyszymy głos, mówiący po
angielsku z niewielkim akcentem nordyckim lub germańskim! Wiadomość
brzmi: „Witamy, panie Admirale, w naszym królestwie. Sprowadzimy pana
na ziemię za dokładnie siedem minut! Proszę się odprężyć, jest pan w
dobrych rękach”. Zauważam, że silniki naszego samolotu przestały
pracować! Samolot znajduje się pod jakąś przemożną kontrolą i sam
skręca. Przyrządy kontrolne są bezużyteczne.
Godzina 1140 – Otrzymujemy kolejną wiadomość radiową.
Rozpoczynamy właśnie podchodzenie do lądowania i za chwilę samolot
leciutko się chwieje i rozpoczyna zejście, jakby schwytany w jakąś
wielką windę! Ruch w dół jest niemal niezauważalny, a dotknięciu ziemi
towarzyszy zaledwie maleńki wstrząs!
Godzina 1145 – Dokonuję ostatniego, pospiesznego wpisu do
dziennika pokładowego. Ku naszemu samolotowi zbliża się pieszo kilku
mężczyzn. Są wysocy i mają blond włosy. W oddali widać wielkie,
błyszczące miasto, pulsujące wszystkimi kolorami tęczy. Nie wiem, co
się teraz zdarzy, ale nie widzę, by przybysze mieli ze sobą jakąś broń.
Słyszę, jak jakiś głos woła mnie po nazwisku i każe otworzyć drzwi do
luku bagażowego. Tak też robię.
KONIEC WPISU.
Od tego miejsca wszystkie kolejne wydarzenia spisuję z pamięci.
Wszystko to wymyka się wyobraźni i zdawać by się mogło szaleństwem,
gdyby nie wydarzyło się naprawdę.
Zabierają operatora radia i mnie z samolotu i szykują serdeczne
powitanie. Stajemy na przypominającym platformę pojeździe bez kół! Z
wielką prędkością przenosi nas ku błyszczącemu miastu. Gdy się zbliżamy
widzę, że zdaje się być zrobione z krystalicznego materiału. Wkrótce
przybywamy do dużej budowli, jakiej nigdy wcześniej nie widziałem.
Wyglądało, jakby właśnie zeszło z deski kreślarskiej Franka Lloyda
Wrighta [Frank Lloyd Wright – jeden z najwybitniejszych amerykańskich
architektów, propagujący idee organicznej (a więc pozostającej w zgodzie
z przyrodą) architektury, organicznej edukacji oraz zachowania
środowiska naturalnego - przyp. tłum.], albo raczej pochodziło ze sceny w
filmie o Bucku Rogersie [Pułkownik Buck Roger – bohater znanego w USA
serialu science-fiction, którego akcja toczy się w XXV wieku – przyp.
tłum.] !! Podają nam jakiś ciepły napój, którego smaku nie daje się
porównać do niczego, co kiedykolwiek w życiu kosztowałem. Jest wyborny.
Po mniej więcej dziesięciu minutach dwóch z naszych gospodarzy
przyszło do naszych pokojów i powiedziało, że mam im towarzyszyć. Nie
mam wyboru i muszę ich słuchać. Zostawiam swego radiooperatora;
przechodzimy kawałek i wchodzimy do czegoś, co przypomina windę. Przez
jakiś czas zjeżdżamy w dół, maszyna zatrzymuje się, a drzwi cichutko
podnoszą się w górę! Idziemy następnie długim korytarzem, rozświetlonym
różowej barwy światłem, które zdaje się emanować z samych ścian! Jedna
z istot każe się nam zatrzymać przed wielkimi drzwiami. Nad drzwiami
znajduje się inskrypcja, której nie potrafię odczytać. Wielkie drzwi
bezgłośnie się otwierają i zostaję poproszony o wejście. Jeden z mych
gospodarzy mówi: „Nie bój się, Admirale, będziesz miał audiencję u
Mistrza…”.
Wchodzę do środka, a moje oczy muszą przywyknąć do przepięknych barw,
które wydają się wypełniać cały pokój. Potem zaczynam dostrzegać
otoczenie. Me oczy przywitał najpiękniejszy widok w całym mym życiu. W
istocie jest on zbyt piękny i cudowny, bym potrafił go opisać. Jest
wspaniały i delikatny. Nie sądzę, by w jakimkolwiek ludzkim języku
istniało wyrażenie, które potrafiłoby oddać go wiernie ze szczegółami!
Moje myśli przerywa serdeczny, ciepły, głęboki i melodyjny głos:
„Serdecznie witam w naszym królestwie, Admirale”. Zauważam mężczyznę o
delikatnych rysach, na którego twarzy lata odcisnęły już swe piętno.
Siedzi przy długim stole. Pokazuje, bym usiadł na jednym z krzeseł.
Potem łączy razem koniuszki palców u rąk i uśmiecha się. Znów łagodnie
przemawia, mówiąc co następuje.
„Admirale, pozwoliliśmy panu wlecieć tu, gdyż ma pan szlachetny
charakter i jest pan dobrze znany w Świecie na Powierzchni”. „W Świecie
na Powierzchni”, wykrztuszam, niemal się dławiąc. „Tak”, odpowiada
Mistrz z uśmiechem, „jest pan w domenie Arian, w Wewnętrznym Świecie.
Nie opóźnimy znacznie pańskiej misji i zostanie panu przydzielona
eskorta, która odprowadzi pana z powrotem na powierzchnię i jeszcze
jakiś odcinek. Teraz jednak, Admirale, powiem panu, czemu został pan tu
wezwany. Nasze zainteresowanie wami zaczęło się w dniu, gdy wasza rasa
dokonała eksplozji pierwszych bomb atomowych nad Hiroszimą i Nagasaki w
Japonii. To właśnie w tym pełnym niepokoju czasie wysłaliśmy do świata
powierzchniowego nasze latające maszyny, „Flugelrady”, aby sprawdzić,
co zrobiła wasza rasa. Oczywiście to już historia, Admirale, muszę
jednak mówić dalej. Widzi pan, nigdy wcześniej nie mieszaliśmy się do
wojen toczonych przez waszą rasę, do waszego barbarzyństwa, teraz jednak
musimy, albowiem nauczyliście się igrać z pewną energią, która nie jest
przeznaczona dla ludzi, a mianowicie z energią atomową. Nasi
emisariusze dostarczyli już odpowiednie przekazy waszym władcom, lecz ci
ostatni nie słuchają. Teraz został wybrany pan, by świadczyć, że nasz
świat istnieje naprawdę. Widzi pan, Admirale, nasza Kultura i Nauka o
wiele tysięcy lat wyprzedzają waszą”. Przerwałem: „Lecz co to ma
wspólnego ze mną, Panie”?
Oczy Mistrza zdawały się przenikać do głębi mój umysł, a kiedy już
przyjrzał mi się dobrze, po kilku chwilach odparł: „Wasza rasa osiągnęła
już punkt bez wyjścia, albowiem są wśród was tacy, którzy raczej
zniszczą cały wasz świat, niż zrzekną się swej władzy, którą, jak sądzą,
posiadają…”. Przytaknąłem, a Mistrz kontynuował: „W roku 1945 i
później, próbowaliśmy skontaktować się z waszą rasą, lecz nasze wysiłki
spotkały się z wrogością, a do naszych Flugelradów strzelano. Tak,
ścigały je nawet wściekle i zaciekle wasze myśliwce. Teraz więc mówię
ci, synu, nad wasz świat nadciąga wielka burza, czarny gniew, który nie
przeminie przez wiele lat. Nie znajdziecie odpowiedzi w waszej broni,
nie da wam bezpieczeństwa wasza nauka. Może szaleć, aż zdeptany
zostanie każdy kwiat waszej kultury, aż wszystkie ludzkie rzeczy
zostaną zrównane w wielkim chaosie. Wasza ostatnia wojna stanowiła
jedynie preludium do tego, co przydarzy się waszej rasie. My, tutaj,
widzimy to coraz wyraźniej z każdą godziną… czyżbyś uważał, że się
mylę?”
„Nie”, odpowiadam, „to już się kiedyś zdarzyło, nadeszła epoka ciemności
i trwała przez ponad pięćset lat”.
„Tak, mój synu”, odparł Mistrz, „epoka ciemności, która nadejdzie dla
waszej rasy spowije Ziemię niczym całun, wierzę jednak, że niektórzy z
was przeżyją burzę, nic innego nie jestem w stanie powiedzieć. Widzimy,
jak w odległej przyszłości z ruin waszego świata powstaje nowy,
szukający swych zagubionych, legendarnych skarbów, a one tu będą, mój
synu, bezpieczne pod naszą opieką. Gdy nadejdzie ten czas, znów się
zjawimy, by dopomóc wam w odrodzeniu waszej kultury i rasy. Być może do
tej chwili nauczycie się już czegoś o bezsensie wojny i jej skutków… a
wówczas część z waszej kultury i nauki zostanie wam przywrócona, by
wasza rasa mogła zacząć od początku. A ty, mój synu, masz powrócić do
Świata na Powierzchni, by przekazać tę wiadomość…”.
Tymi słowami nasze spotkanie się najwyraźniej zakończyło. Stałem tam
przez chwilę, niczym we śnie… a jednak wiedziałem przecież, że to się
dzieje naprawdę i z jakiegoś powodu lekko się skłoniłem, albo z
szacunku, albo z poniżenia, nie jestem pewien.
Nagle zdałem sobie sprawę, że dwóch wspaniale wyglądających gospodarzy,
którzy mnie tu przyprowadzili, znów znajduje się po moich obu bokach.
„Tędy, Admirale, tędy”, wskazał kierunek jeden. Odwróciłem się jeszcze
zanim wyszedłem i spojrzałem po raz ostatni na Mistrza. Na jego
delikatnej, starej twarzy zastygł łagodny uśmiech. „Żegnaj, mój synu”,
powiedział, po czym na znak pokoju wzniósł piękną, szczupłą dłoń. Nasze
spotkanie naprawdę dobiegło końca.
Wyszliśmy szybko przez olbrzymie drzwi z komnaty Mistrza i raz jeszcze
wsiedliśmy do windy. Drzwi bezgłośnie zasunęły się ku dołowi i
zaczęliśmy się wznosić. Jeden z mych gospodarzy znów przemówił: „Musimy
się pospieszyć, Admirale, albowiem Mistrz nie chce już opóźniać
pańskiej misji i musi pan powrócić do swej rasy z jego przekazem”.
Nie odezwałem się. Wszystko to ledwie mieściło się w głowie, a gdy się
zatrzymaliśmy, moje myśli znów zostały przerwane. Wszedłem do
pomieszczenia i znów byłem razem ze swym radiooperatorem. Na jego
twarzy malował się grymas niepokoju. Zbliżając się powiedziałem:
„Wszystko w porządku, Howie, wszystko w porządku”. Dwie istoty
ponagliły nas, byśmy weszli na platformę, co też uczyniliśmy, i wkrótce
znaleźliśmy się przy samolocie. Silniki chodziły na jałowym biegu i
natychmiast wsiedliśmy. Wydawało się, że wokół panuje teraz atmosfera
wielkiego pospiechu. Po zamknięciu luku bagażowego owa nieznana siła
natychmiast uniosła samolot, aż osiągnęliśmy wysokość 2700 stóp [około
820 metrów – przyp. tłumacza]. Przez jakiś czas leciały obok nas dwa z
owych pojazdów, eskortujące nas w drodze powrotnej. Muszę tu nadmienić,
że wskaźnik prędkości nie dawał żadnego odczytu, a jednak poruszaliśmy
się w zawrotnym tempie.
Godzina 215 – Daje się słyszeć przez radio komunikat:
„Zostawiamy tu pana, Admirale, pańska aparatura już działa. Auf
Wiedersehen”!!!! Przez chwilę patrzyliśmy, jak flugelrady znikają na
tle bladobłękitnego nieba.
Nagle zdało się, jakby cały samolot spadł raptownie w dół. Trwało to
tylko maleńką chwilę i szybko odzyskaliśmy nad nim kontrolę. Przez
jakiś czas nie rozmawiamy, każdy z nas ma swoje myśli…
CIĄG DALSZY WPISÓW W DZIENNIKU POKŁADOWYM:
Godzina 220 – Znów znajdujemy się nad wielkimi połaciami lodu i
śniegu, o około 27 minut drogi od bazy. Wysyłamy im wiadomość radiową,
odpowiadają. Składamy sprawozdanie, że wszystko jest w normie… w
normie. Baza wyraża ulgę, że udało nam się odzyskać kontakt.
Godzina 300 – Lądujemy gładko w bazie. Mam misję…
KONIEC WPISÓW W DZIENNIKU POKŁADOWYM
11 marca 1947 roku. Właśnie skończyłem spotkanie sztabowe w
Pentagonie. W pełni opisałem swe odkrycie oraz przekazałem wiadomość od
Mistrza. Wszystko zostało dokładnie spisane. Doradzono Prezydentowi.
Zatrzymano mnie na kilka godzin (dokładnie mówiąc, na sześć godzin i
trzydzieści dziewięć minut). Przesłuchanie celowo przeprowadzają
przedstawiciele Najwyższych Sił Bezpieczeństwa oraz personel medyczny.
Cóż za próba!!!! Podlegam procedurom najwyższego bezpieczeństwa zgodnie
z przepisami bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych Ameryki. Otrzymuję
ROZKAZ MILCZENIA ODNOŚNIE WSZYSTKIEGO, CZEGO SIĘ DOWIEDZIAŁEM, W IMIENIU
LUDZKOŚCI!!!! Niewiarygodne! Zostaję pouczony, że jestem wojskowym i
muszę słuchać rozkazów.
30/12/56: OSTATNI WPIS:
Lata, które upłynęły od roku 1947 nie były dla mnie łaskawe… Dokonuję
właśnie ostatniego wpisu w tym szczególnym dzienniku. Aby zamknąć
sprawę stwierdzam, że przez wszystkie te lata wiernie dotrzymywałem swej
obietnicy utrzymania wszystkiego w tajemnicy. Stało to w całkowitej
sprzeczności z wartościami moralnymi, jakie wyznaję. Teraz jednak
czuję, że nadciąga długa noc, a ta tajemnica nie umrze wraz ze mną,
lecz, jak każda prawda, zatriumfuje, tak właśnie będzie.
Być może jest to jedyna nadzieja dla ludzkości. Widziałem prawdę, a to
podniosło mnie na duchu i wyzwoliło mnie! Spełniłem swój obowiązek
wobec monstrualnego kompleksu militarno-przemysłowego. Teraz zaczyna
nadciągać długa noc, lecz to nie będzie koniec. Tak jak kończy się
długa arktyczna noc, znów wzejdzie błyszczące słońce Prawdy… a ci,
którzy są z ciemności wejdą w jego Światło… GDYŻ WIDZIAŁEM TĘ KRAINĘ ZA
BIEGUNEM, OWO CENTRUM WIELKIEGO NIEZNANEGO.
Admirał Richard E. Byrd
Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych
24 grudnia 1956 roku
link do cz.8
link do cz.7
link do cz.6
link do cz.5
link do cz.1
